در زرنج، یک شهر مرزی در جنوب غربی افغانستان، قاچاقچیان می گویند که جریان اخراج کنندگان احتمالا به 5 تا 6 نفر در روز می رسد. چهار برابر بیشتر از قبل از بازگشت طالبان به قدرت در یک ماه.
بر اساس این گزارش، ستار امیری فراری به همراه همسر و دامادش در شهری خطرناک در مرزهای دورافتاده افغانستان آماده سفر در بیابان خواهند بود. و مانند هزاران پناهنده ناامید در اطراف، تنها یک هدف وجود دارد: رسیدن به ایران.
ستاره 7 ساله می گوید: چاره ای ندارم. در افغانستان آینده ای وجود ندارد.
با وجود خطر تیراندازی با کمان از آن سوی مرز، دلیرترین مردان تمام شب در جست و جو هستند تا به ورطه ای برسند که این شهر خشک را از ایران جدا می کند. اما زمانی که خورشید طلوع می کند، هزاران مرد، زن و کودک با وسایل نقلیه قدیمی مسیر طولانی را از میان کوه ها و بیابان ها از طریق پاکستان طی می کنند.
با گذشت شش ماه از سقوط طالبان، افغانستان در یک بحران مالی قرار دارد و وضعیت انسانی پس از چندین دهه جنگ بدتر شده است. بسیاری از افغان ها به دنبال شغلی هستند تا برای خانواده های خود پول بیاورند و کشور را به مقصد ایران یا خارج از کشور ترک کنند.
برخی دیگر استدلال کرده اند که حمایت قبلی آنها از دولت غربی یا نیروهای خارجی تحت رهبری ایالات متحده، که در گذشته انجام می دادند، ممکن است مورد هدف طالبان قرار گرفته باشد.
ستاره کار خود را مکانیک ارتش نامید که شش ماه پیش ارتش افغانستان را از دست داد و از آن زمان به بعد حتی اگر نتوانست به 3 افغانی دست پیدا کند.
او با ناامیدی خانه اش را در مزارشریف می فروشد تا برای خانواده اش یک فرار امن به ایران فراهم کند، جایی که قصد دارد هر شغلی که می تواند در آنجا باشد.
بر اساس گزارش اخیر سازمان بین المللی مهاجرت (IOM)، نزدیک به یک میلیون افغان در ماه های دسامبر و دسامبر سال گذشته در جستجوی فرار کشور را ترک کردند.
این مهاجرت زرنج متاسفانه به قاچاق انسان تبدیل شده است. در محله های فقیر نشین شهر ویران در حالی که پناهندگان منتظر نوبت خود هستند، احساس ناامیدی و ترس در چهره هایشان موج می زند.
محمد، افسر سابق پلیس، پس از دوبار ضرب و شتم توسط طالبان، می خواهد خود را به ایران بفرستد. این کودک 7 ساله اهل ولایت دایکندی که از افشای نام کامل خود خودداری می کند، می گوید: “اگر برای بار سوم بیایید، واقعاً می خواهید مرا بکشید.”
سازمان ملل می گوید که بیش از شش نفر مرتبط با رژیم سابق – عمدتاً پرسنل امنیتی – توسط طالبان کشته شده اند.
حمیدالله پشت این فرمان است و خود ۴×۴ قیمت بازگرداندن پناهجویان در صحرا را دو برابر کرده است. جوان 6 ساله می خندد: سه میلیون تومان (حدود 120 5) داریم، الان شش میلیون شده است.
هر روز صدها سوار با اتومبیل های خود صف می کشند و مردان، زنان و کودکان را سوار می کنند. این جمع آوری در حضور طالبان کامل انجام شد که برای هر موتر 2 افغانی (ار 1) خواستند.
گزارش ها حاکی از آن است که یک روز در ماه گذشته، خبرگزاری فرانسه سه خودرو را در منطقه شمارش کرده است که هر یک با سه پناهجو در روز به مرز می رسد.
طالبان این اتهامات را رد کرده و این گزارش ها را “تبلیغات” خوانده است.
پناهجویان افغان به طور موقت در مرز پاکستان گیر افتاده و به قاچاقچیان تحویل داده می شوند و سفر با پای پیاده از مرز ایران آغاز می شود.
برای لذت بردن، سفر طولانی غیرقابل تصور است. این دانش آموز 3 ساله به عنوان یکی از اعضای ارگانیک گروه قومی شیعه هزاره، برای مبارزان جندالله، یک گروه تروریستی افراطی که مسئول خاخام های متعدد در بیابان است، لذتی آسان خواهد داشت. می گوید: مردم را می کشتند، اما الان با مردم رفتار می کنند و مالیات می خواهند. پس هدف لذت و دوستی فراتر رفتن از دیوار مرزی است که از زرنج تا محل کار چشم امتداد دارد. این یک مانع بزرگ، یک دیوار پنج متری (5 فوت) بالای حصار سیم خاردار و یک برج دید با نگهبانان مسلح است.
قرار است قاچاقچیانی که بهترین محل عبور را می شناسند، رشوه بدهند تا چشمان کسانی را که به بالای دیوارها مشکوک هستند بپوشانند. میهن که بارها تلاش کرده است، می گوید: «قاچاقچی ها به ما دروغ می گویند.
وحید احمد مهاجر افغان در حالی که فرزندانش در انتظار خروج از کشور به ایران هستند، در داخل ساختمان ویران شده ای در زرنج ولایت نیمروز در جنوب غرب کشور نشسته است. برادر وحید در ژانویه موفق شد – یکی از معدود افرادی که در آن شب جستجو کرد – و از ایران برای خداحافظی تماس گرفت. جوان 7 ساله در حالی که میلرزد گفت: همه اینها به خاطر طمع است… اگر هنوز امید داشتیم هرگز کشور را ترک نمی کردیم.
